آیا این عالی نیست که محققانی وجود دارند که کارشان صرفاً ساختن یک پرنده رباتیک است؟ مطمئناً این هدف این آزمایشگاه است که پهپاد یا پرنده بالدار آن اکنون به یک پنجه گیر مجهز شده است تا بتواند روی شاخه نزدیک یا شاید حتی انگشت خود قرار گیرد – قابلیتی که می تواند آن را بسیار بیشتر کند – ابزاری کاربردی. .
دلیل خوبی وجود دارد که پرواز در طول زمان با استفاده از بال‌های تکان‌دهنده تکامل یافته است – رشد آنها از یک پرنده یا حشره بسیار آسان‌تر از روتورها یا جت‌ها است. ظرافت ویژگی بارز طراحی طبیعت است و موجودات بالدار با کمترین انرژی و لطف بسیار پرواز می کنند یا سر می زنند.
جای تعجب نیست که دانشمندان چندین دهه است که برای بازسازی پرواز بالنده به شکل رباتیک کار می کنند، اگرچه مانند همه تحقیقات بیومیمتیک، آنها با موفقیت متفاوتی روبرو شده اند. اما Ecole Polytechnique Fedérale de Lozanne – یکی از معروف‌ترین دانشگاه‌های فنی در سوئیس – و دانشگاه سویل به خوبی کار می‌کنند.
اجازه دهید ابتدا اعتراف کنیم که پروژه چند سازمانی اروپایی GRIFFIN، پرمدعاترین نامی را دارد که تا به حال با آن برخورد کرده‌ام، و من با موارد زیادی برخورد کرده‌ام: سیستم دستکاری رباتیک هوابرد سازگار ژنریک که بال‌های ثابت و بال را برای افزایش برد و ایمنی یکپارچه می‌کند. خدای من!
پرواز بالدار این پروژه سال هاست که در حال انجام است و درجات مختلفی از موفقیت در صفحه و سایت یوتیوب پروژه ذکر شده است. در این ویدیوی اخیر می توانید نوسان آن را مشاهده کنید.
اما مشکل این روش، مانند بسیاری از پروازها، انرژی است. قدرت کافی ندارید و نمی توانید طولانی پرواز کنید – اما باتری بسیار زیاد است و اصلاً نمی توانید پرواز کنید! (اتفاقاً این به عقاب های حامل دام احترام جدیدی می دهد.) در آزمایشگاه باید از نظر اندازه و ظرفیت تعادل برقرار شود. اما اضافه شدن اخیر پنجه چنگ زدن ممکن است به کاهش نگرانی کمک کند.
اعتبار تصویر: EPFL/رافائل زوفری
پنجه (فقط یکی برای صرفه جویی در وزن)، مانند بقیه پرنده کوپتر، باید قوی اما سبک باشد، قادر به چنگ زدن به سوهان با اندازه های مختلف و کار در ارتباط با موتور زیرک GRIFFIN باشد. چیزی که آنها طراحی کردند با حرکت کف زدن و طراحی آن، با نوعی نوار سیلیکونی به عنوان اولین تماس، به نرمی اما محکم و بدون ضربه زدن به روبات می‌چسبد.
فقط انگشت خود را در آن قرار ندهید.
زمانی که یک پرنده کوپتر بتواند بر فرود مستقل روی شاخه درخت مسلط شود، آنگاه این پتانسیل را دارد که وظایف خاصی را انجام دهد، مانند جمع آوری بدون مزاحم نمونه های بیولوژیکی یا اندازه گیری از درخت. در نهایت، حتی می‌تواند بر روی ساختارهای مصنوعی فرود بیاید، که می‌تواند زمینه‌های کاربردی بیشتری را باز کند.”
نه تنها می تواند روی شاخه فرود بیاید و کاری انجام دهد، بلکه لازم نیست دوباره به سطح بیاید. اگر نیمی از انرژی خود را فقط برای بالا رفتن از سطح زمین به 10 متر استفاده کنید، این واقعاً کاری را که می توانید انجام دهید محدود می کند. اما اگر می توانید روی یک شاخه فرود بیایید، کمی شارژ کنید (چرا یک سلول خورشیدی کوچک در آنجا ندارید؟)، کارهایی مانند عکس یا نمونه انجام دهید، سپس به شاخه دیگری در مقابل بپرید و همین کار را انجام دهید… شروع به بیشتر شبیه یک نسخه نمایشی فناوری و خیلی بیشتر شبیه یک پرنده ربات توانا به نظر می رسد.
زوفری امیدوار است توسعه در این مسیر ادامه یابد. grapple واقعاً همه چیز را برای پروژه باز می کند. اما آنها تنها کسانی نیستند که وجود دارند: هواپیماهای بدون سرنشین با الهام از مرغ مگس خوار، هواپیماهای بدون سرنشین الهام گرفته از سنجاقک ها، حتی پهپادهای الهام گرفته شده از زنبورها برای اهداف مختلف در حال توسعه هستند و در مراحل مختلف آمادگی هستند. فقط در مورد آن به مردم نگویید “پرنده ها واقعی نیستند”.